صحيفة نبض الشعب الاسبوعيه رئيس التحرير جعفر الخابوري

დაწერილი: Dr. სამაჰ ჯაბრ
ღაზას წინააღმდეგ მიმდინარე აგრესიის კონტექსტში, აშკარაა ახალი ფსიქოლოგიური ფენომენი, რომელიც წარმოდგენილია ათასობით ბავშვს ართმევს ბავშვობას და ასრულებენ ზრდასრულ როლებს მამებისა და დედების დაკარგვის შემდეგ. ღაზას წინააღმდეგ განხორციელებულმა აგრესიამ დატოვა ათიათასობით ბავშვი, რომლებმაც დაკარგეს ერთი ან ორივე მშობელი, და თითქმის მილიონი ბავშვი დევნილი გახდა, აიძულა ისინი უარი ეთქვათ თამაშზე და სწავლაზე და აიძულეს დაეკისრათ პასუხისმგებლობა ასაკის მიღმა. ამ მკაცრ გარემოში ეს ბავშვები „პატარა მარჩენალებად“ იქცევიან, რათა სასოწარკვეთილი მცდელობა შეავსონ უფროსების არყოფნის გამო დატოვებული სიცარიელე. მაგრამ უზარმაზარმა ფსიქოლოგიურმა ტვირთმა, რომელსაც ეს როლები ატარებს, შეიძლება ღრმა ჭრილობები დატოვოს მათ სულში, რომელიც გაგრძელდება მთელი მათი ცხოვრების მანძილზე.
სცენები ღაზას მტკივნეული რეალობიდან
ღაზას ქუჩებში ნათლად ჩანს ამ ყოველდღიური ტრაგედიის ნიშნები. ჩვენ ვხედავთ არაუმეტეს ათი წლის ბავშვს, რომელიც მუშაობს 25 კილოგრამიანი ფქვილის პაკეტების გადასატანად თავის პატარა მხრებზე, რათა გამოიმუშაოს რამდენიმე შეკელი მამის მოწამეობრივი სიკვდილისა და დედის დაკარგვის შემდეგ ძმების გამოსაკვებად. ჩვენ ვხედავთ მეორეს, თორმეტი წლის, რომელიც მუდმივად ატარებს ზურგზე და ზრუნავს ძუძუთი კვებაზე და ზრუნავს დედის მოწამეობრივი სიკვდილის შემდეგ აიღეს მძიმე ლიტრი წყალი და მეორეს ატარებს თავისი და, რომელსაც სიარული არ შეუძლია და ასაკით ახლოსაა, მხარზე უსაფრთხო ადგილის საძიებლად. კიდევ ერთი ბავშვი ანუგეშებს თავის დაქვრივებულ, დაშავებულ და დაჭრილ დედას, რომელსაც არ შეუძლია მისკენ მიბრუნება, რათა დაამშვიდოს და თავი კომფორტულად იგრძნოს. ეს მაგალითები არ არის იზოლირებული შემთხვევები; პირიქით, ეს არის ყოველდღიური სურათები, რომლებიც ასახავს ბნელ რეალობას, რომელსაც განიცდის ღაზაში ასობით ათასი ბავშვი, რომლებსაც ჩამოერთვათ ბავშვობა და მათი ბუნებრივი დამოკიდებულება მშობლებზე გენოციდის სიმძიმის ქვეშ, რამაც ოჯახი ზიანის და დანაკარგის გარეშე არ დატოვა. .
ბავშვების ტოლერანტობის ფსიქოლოგიური ზომები მშობლების როლების მიმართ
ომის დროს ბავშვებს დაკისრებული როლები იწვევს რთულ ფსიქოლოგიურ შედეგებს, რომლებიც ძნელად გამოსასწორებელია. ზეწოლა, რომელსაც ეს ბავშვები ექვემდებარებიან, არის მძიმე და უწყვეტი ტიპის ფსიქოლოგიური სტრესი, რომელიც აღემატება ბავშვის ფიზიკურ და ფსიქოლოგიურ ადაპტაციის უნარს. ამ ტიპის სტრესი გავლენას ახდენს ტვინის ჯანსაღ განვითარებაზე და ნორმალურ ემოციურ კავშირებზე. ამ წნეხის ქვეშ მცხოვრები ბავშვები კარგავენ კონცენტრირებისა და სწავლის უნარს და ავლენენ მიდრეკილებას სოციალური გაყვანისკენ, რაც აფერხებს მათ ფსიქოლოგიურ და კოგნიტურ განვითარებას.
მიუხედავად იმისა, რომ ბავშვებისთვის ასაკისა და შესაძლებლობების შესაბამისი პასუხისმგებლობის მინიჭებამ შეიძლება გააუმჯობესოს მათი თავდაჯერებულობა და ხელი შეუწყოს მათ განვითარებას, ბავშვები, რომლებიც ასრულებენ თავიანთ ასაკს მიღმა როლებს, ართმევენ მათ შესაძლებლობას სწორად ჩამოაყალიბონ თავიანთი ფსიქოლოგიური და სოციალური იდენტობა. იმის ნაცვლად, რომ გამოიკვლიონ საკუთარი თავი განათლებისა და თამაშის საშუალებით, ისინი აღმოჩნდებიან ჩარჩენილი ცხოვრებისეულ პასუხისმგებლობებში, რომლებიც შეუსაბამოა მათი შესაძლებლობებისთვის. ამ ბავშვებს მოგვიანებით უჭირთ საკუთარი თავის განსაზღვრა ომის შედეგად დაკისრებული მარჩენალისა და მზრუნველის როლებისგან.
ამ ტანჯვის კიდევ ერთი ფსიქოლოგიური ასპექტია ემოციების დათრგუნვა და დანაშაულის ქრონიკული განცდა, რადგან ბავშვები იძულებულნი არიან დათრგუნონ თავიანთი გრძნობები, რათა არ გამოავლინონ სისუსტე ძმების წინაშე, რაც ზრდის მათ პასუხისმგებლობის გრძნობას და მძიმე ფსიქოლოგიურ ტვირთს აყენებს მათზე. . ეს ბავშვები თავს დამნაშავედ გრძნობენ, როცა ვერ ახერხებენ ოჯახის მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებას და ამ გრძნობამ შეიძლება მომავალში გამოიწვიოს შფოთვითი აშლილობა და დეპრესია.
ბავშვები ასევე ექვემდებარებიან იმას, რაც ცნობილია, როგორც "ტანჯვის ნორმალიზაცია", სადაც ძალადობა და ტანჯვა ხდება მათი ყოველდღიური ცხოვრების ნორმალური ნაწილი. ეს ნორმალიზება აიძულებს ბავშვებს არ აღიარონ ნორმალური ბავშვური ცხოვრება, რაც ამძაფრებს მათ ფსიქოლოგიურ ტანჯვას და ზრდის მათი ასაკის არაპროპორციული რისკების ზემოქმედებას. მაგალითად, გავიგეთ, რომ ბავშვი ამბობდა: „ბავშვები ღაზაში არ იზრდებიან“ კითხვაზე: რას გააკეთებ როცა გაიზრდები?
გარდა ამისა, ბავშვებს, რომლებიც თავიანთ ოჯახებში აღმზრდელად მოქმედებენ, უჭირთ მომავალში ჯანსაღი ურთიერთობების დამყარება. სიყვარულისა და მზრუნველობის მათი კონცეფციები დაკავშირებულია მძიმე ტვირთის ტარებასთან, რაც მათ აიძულებს ან ზედმეტად გასცეს, ან თავი აარიდონ რომანტიკულ ურთიერთობებს, იმის შიშით, რომ კვლავ არ მოხვდებიან პასუხისმგებლობის მახეში.
ფსიქოლოგიური ჩარევის სირთულეები დაბომბვის დროს
ამ მტკივნეული რეალობის ფონზე ფსიქოლოგიური ჩარევა გადაუდებელ აუცილებლობად იქცევა, მაგრამ მისი განხორციელება დაბომბვისა და ალყის ქვეშ მყოფ გარემოში უკიდურესად რთულია. ფსიქოლოგიური მხარდაჭერა არ შეიძლება იყოს ეფექტური მუდმივი დაბომბვის პირობებში, რადგან ბავშვებს მოკლებულია უსაფრთხო გარემო, რომელიც საშუალებას აძლევს მათ აითვისონ და გამოჯანმრთელდნენ ტრავმისგან. ელექტროენერგიის და ინტერნეტის გათიშვა და ინფრასტრუქტურის მასიური განადგურება ხელს უშლის სექტორის გარედან ეფექტური დახმარების გაწევის შესაძლებლობას.
მაშინაც კი, როდესაც არსებობს ფსიქოთერაპიის სესიების ჩატარების შესაძლებლობა, თერაპევტებს უჭირთ მდგრადი პროგრესის მიღწევა შიშის, შიმშილის, გადაადგილებისა და არასტაბილურობის მუდმივი მდგომარეობის გამო. ბავშვს არ შეუძლია გამოჯანმრთელდეს მშობლების დაკარგვის შოკიდან, მაშინ როცა ნებისმიერ მომენტში რჩება სიკვდილის ან გადაადგილების საფრთხე. ფსიქოლოგიური მკურნალობის პროგრამების მნიშვნელობის მიუხედავად, ისინი უნდა იყოს ინტეგრირებული საზოგადოების და საერთაშორისო ძალისხმევასთან, რომელიც უზრუნველყოფს ბავშვების დაცვას და აღადგენს მათ დაკარგულ უსაფრთხოების გრძნობას.
ინტერვენციის გზები და ფსიქოლოგიური და სოციალური მხარდაჭერა
ამ ბავშვების ტანჯვის შესამსუბუქებლად საჭიროა ყოვლისმომცველი მხარდაჭერა, რათა აღდგეს მათი ნორმალური როლი და ფსიქოლოგიური და სოციალური წონასწორობა. გარდა ფსიქოლოგიური მკურნალობისა, ბავშვებზე ტვირთის შემცირება მოითხოვს დაზარალებული ოჯახებისთვის პირდაპირი ფინანსური დახმარების გაწევას და თემის წევრების წახალისებას ამ ბავშვებზე ზრუნვის უზრუნველყოფის მიზნით, რათა თავიდან აიცილონ ბავშვები ადრეულ ასაკში იძულებულნი იმუშაონ. ადგილობრივი საზოგადოება ასევე უნდა იყოს ჩართული ამ ბავშვების ზრუნვასა და მეურვეობაში. თემის წევრები შეიძლება გაიარონ ტრენინგი ბავშვებისთვის ფსიქოლოგიური მხარდაჭერის გასაწევად, გარდა სათემო ცენტრების დაარსებისა, რომლებიც უზრუნველყოფენ ბავშვებს სპორტულ და მხატვრულ აქტივობებს, რაც მათ საკუთარი თავის გამოხატვაში ეხმარება. ასევე უნდა იყოს უზრუნველყოფილი უსაფრთხო საგანმანათლებლო გარემო, რომელიც მოახდინებს ბავშვებს სკოლებში რეინტეგრაციას და ომის შედეგად მიყენებული საგანმანათლებლო დანაკარგების კომპენსირებას. ეს ძალისხმევა უნდა იყოს ინტეგრირებული საერთაშორისო კამპანიებთან, რომლებიც ახდენენ გენოციდის დასრულებას და ღაზაში ჰუმანიტარული დახმარების მიწოდებას.
„ძალა“, რომელსაც ღაზას ბავშვები ავლენენ ტვირთის ტარებისას, ყოველთვის არ არის სიამაყის მიზეზი, არამედ შეიძლება იყოს დახმარების ძახილი, რომელიც ასახავს ტანჯვის სიღრმეს.
ყოველკვირეული ჟურნალის ფაქტების გამოვლენა, მთავარი რედაქტორი ჯაფარ ალ-ხაბური